Je legt je telefoon snel weg als je kind de kamer in komt.

Je voelt je betrapt als de melding verschijnt: "Schermtijd overschreden."

Je schaamt je omdat je je kind vandaag te lang achter zijn scherm parkeerde, omdat je het even niet trok allemaal.

Je zegt tegen jezelf dat het morgen anders moet.

Dat je meer aanwezig wilt zijn.

Minder wilt scrollen.

En ergens hoor je dat stemmetje: "Veranderen? Dat lukt me nooit."

Maar luister even goed.

Jij faalt niet omdat je steeds naar je scherm grijpt.

Het is geen zwakte van jezelf dat veranderen niet lukt.

Het is een symptoom van iets anders.

Van vermoeidheid.

Van overprikkeling.

Van het gevoel dat er nooit een moment is waarop niemand iets van je vraagt.

Het is tegen het einde van de middag.

Kind A wil drinken.

Kind B heeft ruzie.

De hond moet uit.

De wasmachine piept.

Het eten moet nog op tafel.

Je hoofd gonst.

Je schouders doen pijn.

De geluiden stapelen zich op.

Je ademt snel, onbewust.

En dan pak je je telefoon.

Niet omdat je iets wilt zien.

Niet omdat je verslaafd bent.

Maar omdat je even niets wilt hoeven voelen.

Drie minuten waarin niemand iets van je vraagt.

Drie minuten waarin je brein eindelijk rust krijgt.

Je zoekt geen entertainment. Je zoekt herstel.

En je telefoon is de snelste weg daar naartoe.

We denken dat we meer discipline nodig hebben.

Maar wat we eigenlijk nodig hebben, is herstel.

Je telefoon is niet de vijand.

Hij is een symptoom.

Een signaal van een brein dat te lang 'aan' heeft gestaan.

Van een moeder die alles probeert vol te houden, omdat ze denkt dat dat moet.

Er spelen drie dingen onder de oppervlakte:

Overprikkeling. Je brein is constant aan het reageren. Op geluiden, vragen, verwachtingen. Je zoekt naar rust. Naar even wat minder prikkels. En je telefoon lijkt je dat te geven.

De PerfectieVal. De druk om altijd vriendelijk, geduldig en beschikbaar te zijn. Zelfs als je op bent. Je telefoon is je excuus om even te mogen zitten. Om even niet perfect te hoeven zijn.

Je Alleen Voelen. Het is zwaar. Er wordt veel van je gevraagd. Je bent veel verantwoordelijk. En je voelt je daarin alleen. Social media biedt (valse) connectie. Het voelt als: ik ben niet de enige.

De echte oplossing zit niet in minder schermtijd.

De oplossing zit in meer rust.

In grenzen.

In jezelf toestemming geven om even niets te hoeven.

Stel je voor een middag waarin de sfeer rustig is.

Waarin jij ademt, in plaats van overleven.

Waarin je niet het gevoel hebt dat je 'mag' zitten, maar gewoon kúnt zitten.

Waar je dagen niet draaien om volhouden, maar om ruimte.

Dat is mogelijk.

Niet door discipline.

Niet door apps of timers.

Maar door:

Rust. Momenten waarop niemand iets van je vraagt.

Grenzen. Nee kunnen zeggen zonder schuldgevoel.

Jezelf mogen zijn. Een mens zijn. Met moeheid, chaos en tranen.

Dat is hoe je stopt met vluchten in je telefoon.

Niet door hem weg te leggen, maar door de reden waarom je vlucht, weg te nemen.

Je telefoon is niet je vijand.

Je bent moe. En dat is oké.

Het enige wat verandert, is dat je jezelf eindelijk mag toestaan om dat toe te geven.

Probeer het eens!