Ik schaamde me kapot. Elke avond weer.

Ik zei tegen mezelf: “vanavond ga ik écht vroeg naar bed”.

Maar elke keer liep het anders.

Voor ik het wist, waren er weer uren voorbij en ging ik veel te laat naar boven, om vervolgens in bed nog verder door te scrollen.

Het voelde als falen. Echt falen.

Wist ik dat ik verslaafd was aan mijn telefoon? Ja.
Durfde ik dat hardop toe te geven? Absoluut niet. 

Het voelde alsof ik gefaald had.

Ik zat al midden in een burn-out, maar in plaats van écht uit te rusten, dook ik weg in dat scherm. Het leek alsof mijn telefoon me troost gaf. Een beetje afleiding. Even weg uit de chaos in mijn hoofd.

Maar het tegenovergestelde gebeurde: hoe meer ik scrollde, hoe leger ik me voelde. Ik gooide eigenlijk gewoon olie op het vuur van mijn overprikkelde brein.

Het was een vicieuze cirkel. Hoe slechter ik me voelde, hoe meer ik vluchtte in mijn telefoon. Hoe meer ik vluchtte, hoe slechter ik me voelde. En zo ging het eindeloos door.

Tot ik mezelf niet meer herkende.

Mijn hoofd was een constante kermis.

Prikkels, geluiden, meldingen, alles voelde te veel.

Ik kón niet meer achter mijn laptop zitten.

De letters dansten voor mijn ogen.

Lezen? Lukte niet.

Concentreren? Geen kans.

Hoofdpijn, zere nek, suizende oren: standaardklachten.

Dit was niet meer ‘even chillen’. Dit was vluchten in een wereld die me niks teruggaf behalve nog meer vermoeidheid. En ik betaalde daar elke dag een prijs voor: extreme overprikkeling, fysieke uitputting, en een brein dat gewoon leeggebrand was.

Maar de hardste klap? Die kwam thuis.

Dit vind ik het moeilijkst om te zeggen.

Ik merkte dat ik kortaf en geïrriteerd reageerde op mijn kinderen.

Niet omdat zij iets verkeerd deden. Maar omdat ze me “stoorden” tijdens mijn scrollsessies.

Mijn telefoon kreeg meer aandacht van mij dan mijn gezin.

De schuld die ik voelde… die vrat me van binnen op.

En daar, op dat dieptepunt, besefte ik: dit gaat niet meer over een telefoon.

Dit gaat over mijn leven.

Over mijn kinderen.

Over alles wat écht belangrijk is.

En ik móést het patroon doorbreken.

Ik wist dat ik dit niet alleen kon. Ik had een stok achter de deur nodig.

Letterlijk iets of iemand die me uit dat scherm trok.

De oplossing had 4 poten en een kwispelstaart. Een hond. (en geloof me, de meeste mensen verklaarden me voor gek; een hond nemen tijdens een burn-out)

Geen therapie. Geen mindfulness-app.

Gewoon een hond die er elke dag uit móést.

Meerdere keren. 

Dus ik ging wandelen.

Uren. Door het bos.

Zonder telefoon.

De eerste dagen voelde het alsof ik afkickte. Mijn hand zocht steeds naar mijn zak. Maar er was niks. Alleen stilte. En eerlijk? Die stilte vond ik eerst doodeng.

Maar langzaam… heel langzaam… begon die stilte mijn redding te worden.

De ruis zakte weg. Mijn ademhaling werd rustiger.

Mijn hoofd klaarde op. Ik voelde mezelf weer mens worden.

En dat gevoel wilde ik ook thuis terug. Dus besloten we: schermvrije dagen voor het hele gezin.
En weet je wat er gebeurde? De stress zakte. Het huis voelde lichter.

Mijn kinderen speelden weer echt. En ik… ik lachte weer.

Zonder schuldgevoel, zonder irritatie. Het voelde als thuiskomen. 

Maar wat ons vooral opviel: hoe lekker je slaapt en hoe uitgerust je wakker wordt na een schermvrije dag.

Tijdens mijn herstel bleef ik niet stilstaan.

Ik wilde snappen waarom die telefoon zo’n macht over me had.

Waarom stoppen zo moeilijk was.

Ik dook in onderzoeken over dopamine, prikkelverwerking en app-design.

En ik ontdekte: het ligt niet aan “te weinig wilskracht”.

Het ligt aan hoe die apps gebouwd zijn.

Ze zijn letterlijk ontworpen om je vast te houden.

Met die kennis begon ik mijn eigen regels te maken.

Ik leerde hoe ik mijn hoofd kon ontprikkelen en mijn telefoon kon instellen zodat híj mij hielp, in plaats van andersom.

Zo ontstond een methode waarmee ik mijn focus en geduld terugvond.

En toen wist ik: dit is groter dan alleen mijn verhaal.

Ik wil dat geen enkele vrouw zich nog hoeft te schamen omdat ze weer een avond verliest aan eindeloos scrollen.

Ik wil dat geen enkele moeder nog haar geduld verliest omdat een scherm belangrijker voelt dan haar kinderen.

Het is tijd om het schuldgevoel los te laten.
Het is tijd om de controle terug te pakken.

Daarom ontwikkelde ik een aanpak die wél werkt.

Geen keiharde detox die je na drie dagen opgeeft.

Maar een stap-voor-stap plan dat realistisch is, duurzaam, en vooral: haalbaar.

En nee, je hoeft geen hond te nemen, ik ben met liefde jouw stok achter de deur 😊

Misschien herken jij jezelf in dit verhaal.
De eindeloze avonden scrollen.

De schaamte.

Het kortaf zijn naar je gezin.

De vermoeidheid die maar niet weggaat.

Weet dit: je bent niet alleen. En je hoeft dit niet te blijven accepteren.

De eerste stap is toegeven dat je het anders wilt.
De volgende stap is actie ondernemen.

Binnenkort start ik met Scrollstoppers. En je kan nu nog instappen voor de pilotprijs. Hier lees je meer over de inhoud, en bij vragen, stuur me gerust een bericht. Ik kijk er naar uit om je verder te helpen.

Ben jij klaar om de eerste stap te zetten?